Շեֆ-խոհարարը միշտ լիդեր է: դու ռեստորաններ ես բացում, անընդհատ նոր նախագծեր ես սկսում, պետք է մարդկանց տանես քո հետեվից, ոգեշնչես նրանց: ո՞րն է հաջողության գլխավոր բաղադրիչը:
Հաջողության համար մեկ որակը բավական չէ, դա ամբողջություն է: Պետք է մարդկանց էներգիա տաս: Ինձ կոչում են «ոգեշնչող» և ասում ,որ ինձ հետ շփումից հետո մարդկանց տրամադրությունը բարձրանում է ու նրանք էներգիայով են լցվում: Որովհետև մեր ներքին էներգիան շատ է, կարևորը՝ այն բացահայտել և իրացնել: Եվ կրկին, ճիշտ սնունդը քո ինքնազգացողության ամենակարևոր բաղադրիչներից է: Օրինակ, ես հասկանում եմ, որ եթե չափազանց շատ ուտեմ, առավոտյան ինձ լավ չեմ զգա, չեմ կարողանա սովորականի պես աշխատել, և առաջնորդի իմ բոլոր հատկանիշները կկորչեն: Հարկավոր է հետևել սննդակարգին, քեզ լավ ֆիզիկական վիճակում պահել, սպորտով զբաղվել: Լիդեր դառնալու ձգտումը պետք է գա կամ դաստիարակության հետ, կամ՝ ի ծնե: Որովհետև մեկը հարմարավետ է զգում այդ դերքում, մյուսը՝ ոչ: Դա կախված է մարդու բնավորությունից: Օրինակ ես այլ կերպ չէի կարող:
Իսկ եթե անցյալ վերադառնանք, ի՞նչ ապագա էիք պատկերացնում Ձեզ համար: Ամեն ինչ ստացվե՞ց:
Գիտեք, այո: Թեև ես ունեցել եմ հստակ նպատակ՝ 30 տարեկանում զբոսանավ գնել: Մտածում եմ՝ լուրջ երազանք է եղել (ծիծաղում է): Հիմա 33 տարեկան եմ, զբոսանավ չունեմ, սակայն նավակ կարող եմ գնել:
Խնդիրն այն է, որ ես կենտրոնացած չէի փողի վրա: Ես ցանկանում էի դառնալ շեֆ-խոհարար, ողջ ուժերս դրա մեջ եմ ներդրել: Այպիսի որակները, ինչպիսիք են բծախնդրությունը, եռանդը և մյուսների հետ կիսվելու ցանկությունը, ինչը ես անում եմ, օգնեցին ինձ դառնալ ղեկավար: «Օ, Սաշայի հույսին կարելի է թողնել խոհանոցը, ամեն ինչ վերահսկողության տակ կլինի»,- ասում էր ղեկավարս: Ես աշխատանքի չէի գալիս, որ ամսվա վերջում աշխատավարձ ստանամ: Աշխատանքս կյանքիս իմաստն էր: Դժվար է եղել, բայց ես միշտ աշխատանքիցս հաճույք եմ ստացել, չէ՞ որ ես դա սրտով եմ ընտրել: Ես շատ եմ սիրում այն, ինչ անում եմ: Դա գլխավոր չափորոշիչն է:
Նախ ես ցանկանում էի դառնալ շեֆ-խոհարար, ապա ռեստորանի սեփականատեր. ամբողջ աշխարհով ստաժավորման էի գնում: Տեսա արտասահմանյան օրինակներն ու հասկացա, որ կարող եմ կիսել նաև իմ փորձը: Երբեք չեմ ցանկացել լինել պարզապես մարդ, որը կերակուր է պատրաստում ռեստորանի չորս պատերի մեջ: Սկսեցի հաղորդում վարել հեռուստատեսությամբ, գրեցի երկու խոհարարական գիրք, իսկ հիմա երկրին սովորեցնում եմ սնվել առողջ: Ինձ համար բիզնեսը խաղի է նման:
Ի՞նչ զգացողություններ ունեիք առաջին նկարահանումներից հետո:
Նկարահանվում ես, ջանք ես թափում, շատ ժամանակ ես անցկացնում տեսախցիկի առաջ, հոգնում ես: Սակայն երբ տեսնում ես արդյունքը և լսում են արձագանքները, հասկանում ես, որ այս հսկայական աշխատանքն իզուր չի արվել: «Դուք էներգիա եք հաղորդում և օգնում եք սննդի պատրաստմանը նայել որպես ինչ-որ զվարճալի և հետաքրքիր բանի»,- ասում էին ինձ: Դա ամենահաճելի արձագանքներից մեկն էր: Մենք երջանիկ մասնագիտություն ունենք, մենք պատրաստում ենք մյուսների հաճույքի և էմոցիաների համար:
Դուք քարոզում եք սննդի պատրաստման պարզ մոտեցում: Դուք շատ դրական, բաց և պարզ մարդ եք թվում: Այդպե՞ս է: Չի՞ խանգարում այդ պարզությունը բիզնեսում: Ամեն ինչ պատահում է. մարդիկ խաբում են, պայմանավորվածությունները խախտվում են:
Ես պարզ եմ: Հասկանում եմ, որ դա հոյակապ որակ է, որը ես չեմ կորցրել և չեմ կորցնի: Բիզնեսը լուրջ բան է: Ես կարող էի դառնալ կոշտ ու կոպիտ, կարող էի փոխվել դեպի վատը: Իհարկե, ինձ և՛ խաբել են, և՛ «քցել», առանց դրանց չի լինի: Սակայն կյանքի հանդեպ դրական հայացքի օգնությամբ ես ավելիին կհասնեմ, քան եթե ամեն ինչին սկսեմ կասկածով մոտենալ:
Իսկ ի՞նչ խորհուրդ կտայիք 15 տարեկան երիտասարդին, որը մտածում է՝ ի՞նչ ընտրել, ինչո՞վ զբաղվել:
Պետք է հասկանալ՝ ինչ ես դու ուզում: Ինձ միանգամից խոհանոցը ձգեց, վեց տարեկանից: Ես սիրում էի ուտել, պաշտում էի պատրաստելը, միշտ մայրիկիս ու տատիկիս հետ սալօջախի մոտ էի: Ես հասկացա, որ դա իմն է և ես երբևէ չեմ մտածել՝ ուր գնալ սովորելու և ինչ մասնագիտություն ընտրել:
Ընտրե՛ք հոգեհարազատ մասնագիտություն, մշտապես սովորեք: Հիմա ամեն ինչ ավելի հեշտ է. ավելի շատ է տեղեկատվությունը, առաջին քայլերն արված են, մնացածը պետք է երիտասարդներն անեն: Հեռանկարներ կան ցանկացած բիզնեսում:
