Ի՞նչ եք կարծում, պետք է արդյոք խոսել քո բարի գործերի, նվիրաբերության ու մարդկանց օգնություն ցուցաբերելու մասին:
Անպայման: Բայց ոչ գլուխ գովելու համար: Կարևոր է բուն ուղերձը՝ ինչի ես ուզում հասնել: Երբ խոսում ես բարեգործության մասին, ոչ ոքի ոչինչ չես պարտադրում: Կարծես էստաֆետ փոխանցես. հենց այդպես են մարդիկ հավաքվում, հիմնադրամներ ստեղծվում և այլն: Որքան շատ են մարդիկ խոսում իրենց բարի գործերի մասին, այդքան լավ. բարեգործությունը ինչպես մեր երկրում, դեռ նոր է թափ հավաքում, դրա մասին հարկավոր է պատմել, ասել, որ դա բնական է:
Շատերը կարծում են, որ իրենցից ոչինչ կախված չէ, որ մեկ մարդու ջանքերով չես փոխի աշխարհը դեպի լավը:
Բարի գործերը փոքր, հետևողական քայլեր են, որոնք ժամանակի ընթացքում վերածվում են ավելի խոշորի: Ես օրինակ ունեմ. աղջիկ, որն աշխատում էր ռեստորանային բիզնեսում: Նա իմացավ, որ իր մտերիմի երեխան ծանր հիվանդ է, ու բուժման համար շտապ փող էր պետք: Եվ որոշեց օգնել: Նա չէր կարծում, թե դա անհնար է, որ գումարն անհասանելի է, որ իրեն ոչ ոք չի օգնի: Իր համառության ու անկեղծության շնորհիվ այն իմպուլսը, որով դիմում էր մարդկանց, հնարավոր չէր չզգալ: Արդյունքում նա հավաքեց անհրաժեշտ գումարը երկու անգամ ավելի արագ, և երեխային տարան վիրահատության: Եվ սա դեռ ամենը չէ: Այդ պատմությունը փոխեց նրան: Նա հեռացավ ռեստորանային բիզնեսից ու որոշեց սեփական հիմնադրամը ստեղծել: Ամեն մեծ բարեգործական նախագծի հետևում միշտ կա պատմություն այն մասին, թե ինչպես է ինչ-որ պատմություն փոխել մարդու հայացքները, և նա հասկացել է, որ այլևս չի ուզում այլ գործով զբաղվել:
Այսօր բազմաթիվ հիմնադրամներ կան, և հանգանակություն կարելի է անել երկու հպումով: Ըստ Ձեզ՝ կարևո՞ր է անձամբ մասնակցել բարի գործերին:
Ինձ դուր է գալիս «Բարեգործությունը հոգու հիգիենան է» արտահայտությունը: Կարծում եմ՝ դա ճիշտ է: Եթե ունես պահանջ ու հնարավորություն, պետք է օգնել: Ոչ թե մտածել, անձամբ դու ես անում, թե՝ ոչ:
Կան մարդիկ, որոնք կարողանում են ուղղակի զբաղվել բարի գործերով: Նրանց նպատակն է գտնել մարդկանց, որոնք անձամբ չեն կարող գնալ մանկատուն կամ կենդանիների ապաստարան, բայց կուզենային օգնել: Ռուսաստանում դա նորություն է, բայց եթե նայես այլ երկրներին, այնտեղ անգամ դպրոցներում են խոսում այդ մասին, ու երեխաների համար անսովոր ոչինչ չկա կամավոր աշխատելու մեջ. դա սովորական կյանքն է:
Դուք խոսում եք փոքր, հետևողական գործողությունների մասին, որոնք մեծ գործի են վերածվում: Դա մեզ շատ մոտ է. մենք ուզում ենք հավաքել ավելի շատ այդպիսի պատմություններ, որպեսզի ցույց տանք, որ աշխարհը դեպի լավը փոխելն այնքան էլ դժվար չէ, որքան թվում է...
Ինչպես հարևանի հետ. ես՝ քեզ, դու՝ ինձ: Ես այդքան էլ չեմ սիրում «նվիրաբերություն» բառը: Ես ասում եմ «օգնություն», քանի որ դա նման է հարևանին օգնելուն: Եվ ի՞նչ իմանաս, թե երբ այդ օգնությունը կշրջվի դեպի քեզ: Այստեղ որոշակի ուղղորդում կա:
Մենք կարեկից մարդիկ ենք, սիրում ենք օգնել, պարզապես դա պետք է մտածված անել, արդյունավետ ու հետևողականորեն: Բարեգործությունը պետք է համակարգային լինի, այդժամ այն կօգնի ավելի մեծ թվով մարդկանց:
