Սոնյա, որքա՞ն ժամանակ է անցել Ձեր գործի մասին երազանքից մինչև հիմա:
Ինչպես խելացի գրքերում են գրում, երջանկությունն ու հաջողությունը հնարավոր չէ ձեռք բերել: Դրանք պարզապես գալիս են: Դու կարող ես կաշվիցդ դուրս գալ, բայց ոչ մի հաջողության չհասնել, այն ինքն է գալիս: Ինձ մոտ էլ հենց այդպես եղավ: Ճիշտ ասած, այդպիսի երազանք չի եղել, ամեն ինչ պատահաբար ստացվեց: Կար կոնկրետ նպատակ՝ զարգանալ կոպորացիայում: Ես երբևէ չեմ մտածել, որ բիզնես կվարեմ, կլինեմ ինքնուրույն: Ամեն ինչ զուգահեռ զարգացավ, ես բավականաչափ գումար չունեի, աշխատում էի որպես բայեր կամ այլ գործ էի անում:
Ունիվերսա՞լ է այս ճանապարհը:
Կարծում եմ՝ յուրաքանչյուրն ունի իր ճանապարհը: Ես բացասաբար եմ վերաբերում ինչ-որ բանի պրոպագանդային: ՀԻմա բոլորը գոռում են ձեռնարկատիրության մասին, սակայն ոչ բոլորն են պատրաստ դրանով զբաղվել, և ոչ բոլորին է դա անհրաժեշտ: Քանի-քանի կոտրված սրտեր կան հիմա վարկերով և չստացված բիզնեսներով: Կարևոր է հստակ հասկանալ՝ ինչու է քեզ անհրաժեշտ բիզնեսը: Պետք չէ ամեն ինչ թողնել և գնալ անհայտ մի տեղ: Ձեռնարկատիրությունն ինչ-որ տեղ նաև ազատություն է: Ավելի շատ պատասխանատվություն, բայց ավելի շատ ազատություն: Իմա՞ստը՝ քեզ միևնույն պայմաններում ավելի շատ պատասխանատվության և սթրեսի ենթարկելու: Իհարկե, կան մարդիկ, որոնք հաճույք են ստանում այդպիսի գործից: Սակայն, ամենայն հավանականությամբ, հարցը գումարի մեծ քանակության մեջ է:
Դուք ասացիք, որ ոչ բոլոր մարդիկ կարող են դառնալ ձեռնարկատերեր: Իսկ ինչպիսի՞ն է իսկական ձեռնարկատերը, ի՞նչ որակներ ունի:
Նրանք անվախ մարդիկ են, որոնք իրենց վրա պատասխանատվություն են վերցնում: Չէ՞ որ դա է բիզնեսի հիմնական խնդիրը: Նույնիսկ եթե գիտես՝ ինչպես անել, գնում ես դեպի արդյունք և ճանապարհին պարզում մանրամասները:
Արդյո՞ք Ձեր նպատակները փոխվում են ժամանակի հետ:
Պարզ չէ, արդյո՞ք կա վերջնական նպատակ մինչև այսօր: Բիզնեսով զբաղվելու կոնկրետ նպատակ չի եղել: Ամեն ինչ ինքնաբերաբար ստացվեց: Սկզբում հետաքրքրությունը վերածվում է բիզնեսի, ապա առաջանում է սպորտային հետաքրքրություն և մեծ հնարավորություններ: Երբ կարող ես տարբեր խնդիրներից գլուխ հանել, ունես նպատալներ և միջոցներ, չես վախենում ռիսկի դիմել: Նույնիսկ եթե փող կորցնես, գոնե կզվարճանաս:
Հիմա իմ նպատակը ինձ ու ծնողներիս ապահովելն է: Դա արդեն հիմա ստացվում է, սակայն միջին մակարդակում: Ես ուզում եմ, որ ծնողներս տեսնեն այլ կյանք, կարողանան ճամփորդել և ստանան ամենն, ինչ չեն կարողացել իրեն թույլ տալ: Ուզում եմ ինքս նրանց հասանելի դարձնել այս ամենը:
Ինչպե՞ս վերաբերվեցին Ձեր ծնողները ՁԵր ձեռքբերումներին:
Ամեն ինչի հետ կապված հարց էր առաջանում, նրանք սովետական մարդիկ են, չէ՞: Մատը քունքին էին դնում ու խնդրում մտածել: Իսկ ես կտրուկ մարդ եմ: Պատասխանելով «ինչպիսին պետք է լինի ձեռնարկատերը» հարցին՝ նաև ավելացնեմ՝ այդ մարդկանց համար միևնույն է, թե ինչ են մտածում մյուսները: «Կա իմ կարծիքն ու իմ կարծիքը»,- կարծում են նրանք: «Ես իմկյանքը կկազմակերպեմ այնպես, ինչպես ես եմ պատկերացնում»:
Օգնե՞լ է սպորտը կոփել բնավորությունը, թե՞ այն պարզապես լրացում էր:
Սկզբում սպորտն էր: Ես շատ էի սովորում, ինձ համարում էի անտաղանդ մարդ: Ոմանք դաշնամուր էին նվագում, պարում էին, երգում, նկարում, իսկ ես ոչինչ չեմ կարողանում: Այո, ես ես սովորում եմ, ուրախ, խելացի աղջնակ եմ, բայց տաղանդ չունեմ: Երբ հնարավորություն ստեղծվեց մարզումների գնալու (դա pole dance-ն էր), ներսումս ինչ-որ բան վառվեց: Մարզումների ժամանակ ինձ մոտ «ծնվեց» տաղանդ, այնտեղ ինձ գովում էին: Ես միշտ զգումէի, որ ես սիրելի երեխա եմ, սակայն ինձ չէին գովում ձեռքբերումներիս համար, ձեռքբերումներ չկային էլ: Մեր ընտանիքը բավականին զուսպ է արտահայտում իր զգացմունքները: Եվ հավանաբար առաջին բառերը՝ «Իմ խելացի աղջիկ, զգում եմ, որ դու իմ թիկունքն ես» ես լսեցի մայրիկիցս հենց այդ տարում, մարտի 8-ին: Ինձ շատ հաճելի էր:
Իհարկե սպորտը և մարզումները կոփում են բնավորությունը, դրանք օգնում են հավատալ ինքդ քեզ: Սոցկայքերում նկարներս հրապարակելուց հետո զգացի նաև մյուսների ուշադրությունը, ես շատ ֆոտոմրցույթներում եմ հաղթել: Ի դեպ, ես միշտ սիրել եմ լուսանկարվել, և չէի ամաչում դրանից: Ամաչում էին այլ մարդիկ ու ծնողներս: Նրանք իրենց կոմպլեքսները փորձում էին պրոյեկտել ինձ վրա, իսկ ինձ միշտ միևնույնն էր: Այո, ես բարձրահասակ չեմ, հետո՞ ինչ:
Ի՞նչ եք կարծում, ի՞նչն է մարդկանց խանգարում անել այն, ինչ ուզում են, այդ թվում՝ բիզնեսով զբաղվել:
Պարտադրված կարծրատիպերը և մյուսների կոմպլեքսները, որոնք մենք ներծծում ու արտացոլում ենք: Պետք է «թքած ունենալու» մեծ արվեստին տիրապետել: Առանց դրա ոչինչ չի ստացվի: Պետք է անկախ լինել ուրիշի կարծիքից: Իհարկե, մշտապես կա գործողությունները սահմանափակող բարոյականություն, ես չեմ խոսում անարխիայի մասին:
Ինչ-որ բան կփոխեի՞ք անցյալում:
Ես այնտեղ եմ, որտեղ կամ, որովհետև միշտ արել եմ այն, ինչ ցանկացել եմ: Եթե սխալվել եմ, հրաժարվել եմ խոշոր գործից, որպեսզի անվճար աշխատեմ, ապա հենց դա է ինձ արդյունք տվել: Հիմա ես ամեն առավոտ արթնանում եմ և մտածում՝ թող ոչինչ չփոխվի, թողեք այնպես, ինչպես կա:
Օրիֆլեյմի նոր՝ «Իսկական ամառ» նախագծում մենք կխոսենք՝ ինչպես են քո կենսակերպի բաղադրիչները ստեղծում հիմք իսկական գեղեցկության համար: Այո, դա ոչ միայն տպավորիչ դիմահարդարումն է, նաև մաշկի ամենօրյա խնամքը և առողջությունը: Մեր առցանց-շոուի մասնակիցներին ճիշտ առաջնահերթություններ դնել կօգնի մեր հերոսուհին՝ Սոնյա Սոլդատովան: Հետևի՛ր «Իսկական ամառ» նախագծի հերոսուհիների փոխակերպումներին, ոգեշնչվի՛ր մեր փորձագետների խորհուրդներից և իմացի՛ր ավելին ճիշտ սննդակարգի, մաշկի խնամքի, նորաձևության միտումների և դեպի հիանալի փոփոխություններ տանող պարզ քայլերի մասին:
